Tri flutura- një e bardhë, një e kuqe dhe një verdhë – luanin në diell, e fluturonin, fluturonin nga një lule në tjetren pa u lodhur kurrë.

Por, pas pak dielli, dielli i bukur i artë, u errësua: filloi të binte shi dhe tri fluturat po lageshin.

Atëherë shkuan tek një tulipan ngjyrë kuq e verdhë dhe i thanë:

– “Tulipan i bukur, hapi petalet që të mund të hymë brenda dhe të mbrohemi prej shiut.

Tulipani u përgjigj: – “Do ti hapem vetem futures së kuqe dhe të verdhë, por nuk dua të bardhen”.

– “Jo, jo, nëse nuk pranon motren tonë , nuk duam të hymë as ne”.

E vazhdonte të binte shi e fluturat po lageshin gjithnjë e më shumë.

Fluturuan deri tek zambaku dhe i thane: “Zambak i mire hapi petalet për ne se po lagemi”. E zambaku u përgjigj: “-Do t’ia hap flutures së bardhë sepse më ngjan, por nuk dua të tjerat”.

Por flutura e bardhë ia ktheu menjëherë: -“Jo, jo, nëse nuk pranon motrat e mia, as unë nuk dua të vij te ti. Më mire të lagemi të gjitha se sat ë ndahemi”. Dhe fluturuan.

Të shkretat po lageshin krejt.

Përtej reve dielli kishte parë se sa motra të mira ishin dhe sa mire jetonin sëbashku dhe e donin njëra-tjetren. Atëherë largoi menjëherë renë dhe u kthye, u thau krahët e njomë fluturave.

Fluturat vazhduan të fluturonin të lumtura sa një fushë në tjetren, nga një lule në tjetren.

Kjo është jeta, nuk rritesh pa u lënduar , nuk mëson pa u rrëzuar , nuk arrin suksese pa dështuar.