Duke ecur dhe duke ecur, Albani na humbi ne pyll. Ky pylli na ishte i madh dhe druret na ishin te larte, me gjethe shume. Atje, mezi hynte drita e diellit. Pas pak, Albanin e mori uria. Veshtro andej, veshtro kendej na sheh nje kasolle.
-E kujt eshte kjo kasolle?
"Tak, tak, tak" trokiti Albani dhe dera e kasolles u hap. Mu ne prag u shfaq zonja dhelper. 
-Ju lutem, - nisi te flase Albani, - a mund te me jepni nje gote uje? Oh, sa jam lodhur!
Zonja dhelper i dha nje gote uje dhe i tha:
-Sa keq me vjen qe nuk kam asgje per te ngrene. Nuk me vete hic mbare gjuetia. 
Ne te vertete dhelpra genjente, pasi ate dite kishte kapur nje pule ne fshat, e kishte rrjepur dhe po behej gati ta piqte. Por sapo trokiti Albani ne deren e kasolles, ajo e mbuloi pulen me nje pjate plastike.
-Desha shume te te jap ndonje gje per te ngrene, por nuk me ndodhet asgje ne shtepi, - genjeu perseri dhelpra.
Tamam ate cast, per t'u cuditur, pjata me pulen brenda zuri te levizte drejt deres se kasolles.
-C'eshte kjo pjate keshtu? - pyeti Albani i habitur sa s'ka me.
Dhelpra u zu ngushte dhe tha:
-E, e, leviz. Pjate budallaqe hesapi!
Nderkaq, pula me pjaten ne kurriz doli nga kasollja dhe humbi ne pyll. Dhelpra u be per te vrare veten, se e kuptoi qe mbeti pa dreke.
Ju e kuptoni besoj, qe pula me pjaten ne kurriz na u be breshke. Dhe iku kjo breshka ne pyll dhe na u martua. Keshtu breshkat u shtuan pa hesap. Qe ate dite, breshka ka kudo.
Duke ecur e duke ecur, Albani me ne fund na doli nga pylli dhe vajti ne shtepi ku hengri me oreks, kurse zonja dhelper atje tek shtepia e saj ne pyll, ra dhe fjeti e uritur.