Një ditë miza mori një vendim të guzimshëm: Do të shoh si jeton në pallatin e saj kushërira ime, Bleta – Tha ajo. U stolis, veshi fustanin e zi të mbrëmjeve, mantelin ngjyrë gri dhe ashtu e krekosur, mbërriti në pallat e trokiti “tak-tak”. – Oh përshëndetje zonja Mizë! Çfarë e mirë ju solli! – Tha një bletëz, roje tek porta. – Përshëndetje! Jam një kushurirë e largët e zonjës së shtëpisë. Kam ardhur t’i bëj një vizitë, – tha Miza me mirësjellje. – Prisni pak, ju lutem! Një minutë sa t’i them mamit. Gjatë kohës që bleta e vogël u largua, Miza rregullonte fustanin. – Zonja Mizë, nëna më tha, që për fat të keq, nuk mund t’ju takojë, megjithëse ka shumë dëshirë. Në çdo moment të ditës është ë zënë me punë. Madje Më porositi t’ju them se nuk mund të hyni brenda në pallat, pasi nuk ka dhoma për vizita. Edhe në çepat më të vegjël të pallatit kryhen punë të rëndësishme. Por meqënëse keni ardhur nga larg dhe jeni kushërira jonë, mund t’ju presë në verandën tonë ose në kopsht, ku të dëshironi. Bleta e vogël, si la tek vendi i rojes një motër tjetër, e shoqëroi Mizën në kopsht. – Kushërirë, – i tha Miza, – kam dëgjuar qe përgatisni ëmbëlsira të mrekullueshme. është e vërtet? – Po, e vërtet. Tani do t’ju sjellin një ëmbëlsirë të shijshme dhe ujë të ftohtë. – Sa mirë! thiri e kënaqur Miza dhe zuri vend në një kolltuk guri aty pranë. Pastaj pa i ardhur aspak turp u zhut me kokë në mjaltin që i sollën. Bletëzë, e pyeti Miza duke lëpirë gishtërinjtë, – ju i përgatisni këto ëmbëlsira të mrekullueshme? – Po. – Dhe të gjitha vetë i hani? – Jo, u japim njerëzve të mirë e sidomos fëmijëve, fqinjëve, të sëmurëve! – Sa budallaqe jeni që u jepni njerëzve tërë këto gjëra. – Po ju , zonja Mizë, çfare u jepni njerëzve? – Ne? Ç’më bëre për të qeshur! Ha-ha! Asgjë! – Po, pse? Nuk i doni? – Ne i duam, por ata na shajnë, se i bezdisim, se i bëjmë pis, se mbartim mikrobe, sëmundje e shumë gjëra të tilla! Na kanë inat kushërirë, shumë inat! Ou! Por ja, edhe këmbët e tua janë të pista. Edhe ti shpërndan mikrobe? – Jo zonja Mizë, është nektar lulesh. Me këtë ushqej vëllezërit e motrat. – Pse ti i ushqen?! – Pse vallë ju, nuk i ushqeni vëllezërit e motrat? – Vëllezërit e motrat?! Nuk kam! Nuk e di fare në kam apo jo. – Po pallati juaj, ku ndodhet zonja Mizë? – Ne nuk banojmë në pallat! – As shtëpi? Po ku banoni? – As shtëpi! Banojme ku të mundemi! – Me nje fjalë…? – Nëpër shtëpitë e njerëzve. Mbi tavolinat e tyre, mbi krevatet, në rrobat e tyre, në kuzhina. Dhe kur njerëzit janë të pastërdhe na dëbojnë, ne jetojmë në rrugë, ku të mundemi! – E ç’pune bëni? – Punë? Jetojmë! Vetëm këtë bëjmë! – Nuk ndihmoni askënd?! S’më besohet. Sa budallaqe je, moj e shkretë! Ndihmoj veten! Dhe kjo mjafton. Por shumë biseduam sot, – u inatos Miza dhe u ngrit. – Nuk ke gjë tjetër për të më treguar? – Si jo! Kemi lulet e bukura të kopshtit tonë. Eja të tregoj, se çila ka më shumë nektar. – Unë nuk ushqehem me nektar. Kam nevojë për gjëra të tjera. – Oh, po çfare dëshironi, zonja Mizë? Më thoni do t’jua përgatis me kënaqësi. – Duket që ju jetoni shumë ndryshe nga ne. Pa prit njëherë. Nuk ka ndonjë stallë këtu afër? – Ndodhet një, por është pak larg prej këtej. Ja atje te! – Vallë mos ke parë këtu rrotull ndonjë kafshë të ngordhur? – Po një qen. Ka ngordhur në atë lëndinën atje. Por mos shko, se do të bësh pis rrobat e tua të bukura! – Dhe u largua fluturim pa u përshëndetur fare. Pas pak thiri nga larg: – Do të vij, do të vij përsëri, sepse ju bletët jeni të mira e punëtore. Kur dëgjoi ato fjalë, bletëza u pikëllua dhe rendi tek mbretëresha, nëna e saj. – Mami, zonja Mizë, nuk ka shtëpi, nuk kujdeset për vëllezrit dhe motrat. Nuk bën asnjë punë, nuk ndihmon askënd! E di çfare më kërkoi? Stallë e kufoma kafshësh. Sa u trishtova! – Mos u trishto, shpirt! Vetëm më dëgjo me vëmëndje, – e këshilloi e ëma. – Po të vijë përsëri, t’i thuash që mizat të bëjnë shoqëri me mizat dhe bletët me bletët!