Na ishte nje here e nje kohe urithi Gustavo, ai jetonte ne nje shpell te thell ne pyje, dhe pothuajse nuk e shinte driten e diellit.
Gjithe kohen lexonte dhe flinte.
Gustavo kishte me qindraaaaa libra, dhe lexonte derisa i mbylleshin syte.
Nje dite vjeshte, dy miqt e tij, Filiberto dhe Alfonso, shkuan ta takonin dhe mbeten te cuditur!
-Gustavo! -tha FLiberto, -Duhet te dalesh pak ne ajer te paster! Ketu thelle ne shpelle, ndonje dite, pa te vene re kush, do te te bjeri te fiket e do te ngordhesh.
Nuk e di qe dimri eshte tek dera? Ti nuk ke mbledhur asnje ushqim per ditet e veshtira te dimrit. Nuk mund te jetosh vetem duke lexuar libra…-i tha Filibertoja Gustavos.
-Filiberto ka te drejte miku im,-shtoi Alfonso.-Ne duam te te ndihmojm Gustavo. Mund te qendrosh tek foleza jone e re, po te duash…-i tha ALfonso, Gustavos! Ne i kemi mbledhur ushqimet per dimer. Aty mund te sjellesh dhe librat e tua.
-Dhe Gustavoja pranoi te shkonte e te jetonte me dy miqt e tij.
Shtepia e Filibertos dhe Alfonsos ishte shume e mire, edhe shume e madhe…
Minjt e kishin rregulluar me shume kujdes. Kishin hapur edhe nje dritare te vockel per t’u ajerosur.
-Gustavoja mori me vete te gjitha librat e tij..ndjehej shume i kenaqur qe do banonte me dy minjt te cilet ishin shoket e tij te vetem.
-Gustavo lexonte shume, here pas here delte edhe ne ajer te paster nga dritarja qe kishin bere shoket e tij.
Ne dhjetor, ra shume debore dhe pllakosi nje i ftofet shume i madh…akulli dhe te ftohtett arriten deri brenda ne shtepi ku banonin tre shoket.
-Filiberto edhe Alfonso, e mbanin soben ndezur dite edhe nate, ngaqe ishte shume shume ftohte.
Ndersa Gustavo, rrinte ne shtratin e tij duke lexuar vazhdimisht librat qe kishte marr me vete.
Dimri u be edhe me i eger…
Drute per soben mbaruan te gjitha dhe i ftofeti as qe kishte ndermend te largohej…
Te tre miqt tane po na ngrinin nga te ftoftit i madh.
Ata vendosen qe te digjnin librat bashk me Gustavon, se ndryshe do ngordhnin nga te ftoftit,
dhe ashtu vepruan…
-Foleja ime e vjeter, ishte pak e rrenuar vertet, por te ftohtit nuk hynte aty brenda, -u ankua urith Gustavo…
Te dy miqt e tij, nuk e kundershtuan!
Pas ca kohesh, i kishin djegur pothuajse te gjithe librat e Gustavos…
Nje nate urith Gustavo, kur dy minjt po flinin, u largua pa u then asnje fjal, dhe shkoi tek foleja e tij e vjeter…
-Atje do te ken mbetur akoma disa libra per te lexuar!, -tha Gustavo!
Dhe shkoi serish ne shtepin e tij te vjeter e te rrenuar per te vazhduar leximin e librave qe kishte len ende atje…
dhe keshtu urith Gustavo, nuk pushoi kurr se lexuari.